به نظر می رسد بیش از مسائل فنی، اظهارنظرهای عجیب و غریب برخی اعضای تیم ملی سبب بالا گرفتن انتقادات شده است.
به گزارش خبرورزشی، تیم ملی ۳ بر ۲ قرقیزستان را شکست داد تا یک گام دیگر به حضور در جام جهانی ۲۰۲۶ نزدیک شود. کاری به این موضوع نداریم که فوتبال ایران خلاف روزهای اخیر، هیچگاه برابر تیم هایی مثل قرقیزستان و کره شمالی به مشکل نخورده بود چرا که در بازه فعلی صعود به جام جهانی از همه چیز مهم تر است اما انگار خود اعضای تیم ملی دوست دارند علاوه بر سطح فنی شان، مردم را بابت صحبت های بیرون از زمین هم حرص بدهند.
امیر قلعه نویی منتقدان را دشمنان خودش می داند و به کرات از بازیکنان هم شنیده ایم که این نسل، بهترین نسل تاریخ فوتبال ایران است. در جدیدترین اظهارنظر اما علیرضا بیرانوند پس از بازگشت کاروان تیم ملی به تهران در دفاع از سرمربی گفت: «فکر می کنم این اولین بار است که یک سرمربی ایرانی تیم ملی را به جام جهانی می برد و این اتفاق بزرگی است. خیلی ها دوست ندارند این اتفاق برای آقای قلعه نویی بیفتد چرا که می خواهند رزومه او را زیر سوال ببرند.»
انتظار نداریم بازیکنی مثل بیرانوند اهل مطالعه باشد اما ای کاش درباره تاریخچه رشته ای که به صورت حرفه ای در آن مشغول به فعالیت بوده، شهرتش را مدیون آن است و سالانه ده ها میلیارد تومان پول از آن در می‌آورد، کمی اطلاعات داشته باشد. حتی طرفداران پر و پا قرص فوتبال هم نه، بلکه عده زیادی از مردمی که چندان هم پیگیر فوتبال نیستند، می دانند اولین صعود ایران به جام جهانی با یک سرمربی ایرانی رقم خورد؛ جالب اینکه همین حالا هم حشمت خان مهاجرانی (عمرشان به سلامت باد) در قید حیات هستند و بارها درباره آن تیم قدرتمند و دوست داشتنی خاطره بازی شده است.
تازه آن زمان که مهاجرانی و شاگردان خلف اش تیم ملی را به جام جهانی رساندند، سهمیه کل قاره آسیا و اقیانوسیه تنها یک تیم بود. نه مثل حالا که از آسیا ۸ تیم + یک سهمیه غیر مستقیم توانایی حضور در جام جهانی را دارند و قوی ترین رقیب در این راه، کشوری مثل ازبکستان است! شاید بهتر باشد بیرانوند به جای تمجیدهای مشمئزکننده از قلعه نویی و شیرینی کیک تولد او، کمی روی سطح فنی اش کار کند. چون همین حالا هم تیم ملی بدترین آمار گلزنی در مقدماتی جام جهانی از سال ۲۰۱۰ را در اختیار دارد؛ آن هم در حالی که هنوز ۴ مسابقه به پایان انتخابی باقی مانده است...
