پرسپولیس در پاییز سال ۱۳۷۲ اوقات بسیار پرتلاطمی را سپری می‌کرد و سرانجام تصمیم بر این شد تا سه چهره سرشناس وظیفه رتق و فتق امور را بر عهده بگیرند.
علی پروین از اواخر شهریور سال ۱۳۶۸ تا اواسط آبان سال ۱۳۷۲ به صورت همزمان هدایت پرسپولیس و تیم ملی فوتبال کشورمان را بر عهده داشت. روشی که برخی کارشناسان همان‌زمان بر نادرست بودن آن تاکید داشتند ولی فدراسیون فوتبال وقت با شرط پروین موافقت کرده بود.
سرانجام در اواسط آبان سال ۱۳۷۲ و پس از ناکامی تیم ملی در رسیدن به جام جهانی ۱۹۹۴ پروین از سمت سرمربی‌گری تیم ملی کنار گذاشته شد و همان‌زمان صحبت بر سر آن بود که از پرسپولیس هم کناره‌گیری خواهد کرد. از طرف دیگر، محمد مایلی‌کهن که به طور همزمان در پرسپولیس و تیم ملی دستیار علی‌آقا محسوب می‌شد نیز به واسطه اتفاقاتی که در قطر رخ داده بود توسط فدراسیون فوتبال محروم شد و شرایط برای پرسپولیس کاملا بغرنج به نظر می‌رسید.
در چنین وضعیتی ابتدا طرفداران پرسپولیس تصور می‌کردند علی پروین نیمکت سرخ‌پوشان را رها نخواهد کرد اما در نیمه دوم آبان ۷۲ غیبت او در تمرینات زمزمه‌هایی را به صورت جدی مطرح کرد و سرانجام در ۲۶ آبان همان سال اعلام شد علی پروین و محمد مایلی‌کهن دیگر به پرسپولیس برنمی‌گردند و قرار شد حمید درخشان که ماه‌های پایانی دوران فوتبال خود را سپری می‌کرد، تحت عنوان سرمربی به وضعیت تیم سر و سامان بدهد. ناصر محمدخانی نیز حکم دستیار او را پیدا کرد و با توجه به این‌که محمود خوردبین نیز حاضر نشد بدون علی پروین روی نیمکت تیم بنشیند، محمد پنجعلی وظیفه سرپرستی قرمزپوشان را بر عهده گرفت.
البته درخشان، محمدخانی و پنجعلی عملا از نیمه آبان چنین کاری را بر عهده گرفته بودند ولی بیست‌وششم آبان سال ۷۲ قضیه جنبه رسمی برایشان پیدا کرد.
وقتی چنین اتفاقی رخ داد کمتر کسی فکر می‌کرد علی پروین ۵ سال از فوتبال دور شود و هیچ فعالیتی در این عرصه نداشته باشد اما چنین اتفاقی به وقوع پیوست.
