سی و هفتمین نمایشگاه ملی صنایع دستی درحالی آغاز به کار کرد که یک تفاوت عمده با سال‌های گذشته دارد و آن هم کیفیت محصولات ارائه شده است.
به گزارش خبرنگار مهر، سی و هفتمین نمایشگاه ملی صنایع دستی پس از اینکه دوباره بعد از چند سال از نمایشگاه گردشگری جدا شد این بار به صورت مستقل در محل دائمی نمایشگاه‌های بین‌المللی تهران خودی نشان داد همین مستقل بودن باعث شده تا بیشتر مورد توجه قرار گیرد و از سال نمایشگاه گردشگری بیرون بیاید.
این نمایشگاه از روز ۲۳ آبان ماه شروع شده تا ۲۶ آبان ادامه دارد. تلاقی روزهای برگزاری نمایشگاه با روزهای آخر هفته و فرصت بازدید از آن در روزهای تعطیل مزیت دیگر این نمایشگاه است از طرفی ساعت کاری نمایشگاه هم که همیشه در ساعت اداری بود این بار چند ساعتی افزایش یافته و به جای اینکه ساعت ۱۷ پایان نمایشگاه باشد تا ساعت ۱۹ افزایش یافته است.
همین چند ساعت می‌تواند به کسانی که از ساعت اداری به محل نمایشگاه می‌روند فرصت بازدید دهد.
نکته مهمی که در این نمایشگاه مورد توجه قرار گرفته کیفیت محصولات ارائه شده و خلاقیتی است که برخی از هنرمندان در نمایشگاه ارائه کرده‌اند. اگر سال‌های گذشته نمایشگاه صنایع دستی شبیه به بازارچه‌های محلی و سوغات بود این بار بازدیدکنندگان شاهد نمایشگاهی بودند که در آن آثار فاخر صنایع دستی به فروش می‌رفت.
حضور پژوهشکده‌ها و جوامع دانشگاهی در میان هنرمندان نیز موجب شده تا فرصتی برای تعامل و گروه علمی و هنری به وجود آید.
این نمایشگاه از سالن‌های ۷ تا ۱۰ و ۲۷ برپا شده و بیرون از سالن‌ها هم تعدادی سیاه چادر وجود دارد در کنار این نمایشگاه فعالان فرش هم تعدادی سالن را در اختیار قرار گرفته‌اند تا بازدیدکنندگان هر دو نمایشگاه را با ۳۰ هزار تومان هزینه ورودی ببینند. اما حتماً برای آنها خارج شدن از نمایشگاه مانند هر سال و هر نمایشگاهی سخت خواهد بود چون ترافیک سئول و خروج خودروها به خصوص در ساعت‌های پایانی بسیار کلافه کننده است از آن طرف به سمت درب بزرگراه چمران هم ترافیک عصرگاهی کم نیست.
تعدادی از سالن‌ها و غرفه‌ها در این نمایشگاه به اداره‌های کل میراث فرهنگی استان‌ها اختصاص یافته بود که در این ارتباط هنرمندانی با حمایت این اداره‌ها و معرفی توسط آنها به نمایشگاه راه پیدا کردند برخی از آنها سالهاست که در این مکان حضور پیدا می‌کنند.
اما امسال کیفیت محصولات نمایش داده شده بیشتر بهتر از سال‌های قبل است. آثاری که هنرمندان به این نمایشگاه آورده‌اند از مواد اولیه خوب و طراحی مناسب برخوردار است. در این میان هستند هنرمندانی که کارهایشان کیفیت لازم را ندارد به هر حال آنها هم آمده‌اند تا بتوانند با قیمت کمتری فروش داشته باشند.
البته بودند کسانی که محصولاتی با عسل می‌فروختند و یک غرفه هم به فروش شامپو و محصولات گیاهی می‌پرداخت که هیچ ربطی به صنایع دستی نداشت!
در کنار چنین غرفه‌هایی؛ تعدادی از غرفه داران به تولید زنده محصولات خود می‌پرداختند و از آنجا که هنرمند هستند با علاقه به همه بازدیدکنندگان درباره کارشان توضیح می‌داند همین کارگاه‌های زنده نیز برای بازدیدکنندگان جالب توجه بود. حصیر بافی، بامبوبافی، رشتی دوزی، سفالگری بخشی از این ورکشاپ ها بود.
در این میان، کسانی از نمایشگاه برد خواهند کرد که بتوانند مشتری عمده به دست آورند و بازاریابی خوبی داشته باشند و یا با مجموعه‌هایی که به عنوان حامی در نمایشگاه حضور پیدا کرده‌اند؛ ارتباط بگیرند.
در چند سالنی که به صنایع دستی اختصاص پیدا کرده برخی به صورت رایگان حضور دارند و برخی دیگر بابت هر مترمربع حدود ۶۰۰ هزار تومان هزینه کرده‌اند. سالنی که به افراد مستقل اختصاص داده شده نور کمی دارد و غرفه سازی مناسبی هم نشده است این سالن به خوبی نشان می‌دهد که از حمایت‌های دولتی برخوردار نبوده‌اند.
اما در حوزه غرفه سازی استان‌هایی مانند گیلان و تهران و در کنارش همدان تلاش کرده‌اند کاری صورت دهند که در خور توجه باشد. اما استان تهران ایده جدیدتری را پیاده کرده است. الگوبرداری این غرفه برگرفته از معماری موزه آبگینه بوده است. از طرفی نمایشگاهی در دل غرفه ایجاد شده که بیشترین اثر از بیشترین هنرمند تهرانی به نمایش گذاشته شود.
